Η «όχθη του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού» δημιουργεί τη «Νέα Ελλάδα»

Ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, Ανδρέας Παπαμιμίκος, δήλωσε εύστοχα στο χαιρετισμό του στο πρώτο Συνέδριο που οργάνωσε ως Κόμμα το «Ποτάμι»: «έχουν διαμορφωθεί δύο πλευρές... από τη μία, οι άνθρωποι της κοινής λογικής, της παραγωγής και των μεταρρυθμίσεων, και από την άλλη οι λαϊκιστές, οι συντεχνίες και τα κάθε λογής συμφέροντα που δε θέλουν να αλλάξει τίποτα».

Εκτιμώ ότι απλά, σύντομα και περιεκτικά ο Γραμματέας του Κόμματος έδωσε το στίγμα του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας.

Βέβαια αυτές οι δύο πλευρές δεν διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια ούτε αποτελούν συνέπεια της κρίσης.

Ο λαϊκισμός και η υπευθυνότητα συγκρούονταν ανέκαθεν, με νικητή παραδοσιακά το λαϊκισμό με ολέθρια κάθε φορά αποτελέσματα.

Στην μακρά διαδρομή των Ιδεών, αναπτύχθηκαν Ιδεολογικοπολιτικά Συστήματα ως προσπάθεια για απάντηση στο λαϊκισμό και ως πρόταση για την ευημερία της κοινωνίας.

Στο πέρασμα των δεκαετιών όλα τα Συστήματα και όλες οι Ιδεολογίες διαψεύσθηκαν αποτυγχάνοντας. Μία μόνο Ιδεολογία παρέμεινε ισχυρή στο πέρασμα των αιώνων: ο Φιλελευθερισμός.

Όπως περιγράφει ο Σπύρος Μακρής στο Δοκίμιο «Φιλελευθερισμός- Ιστορικές & Φιλοσοφικές καταβολές» που δημοσιεύθηκε από το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο φιλελευθερισμός δομήθηκε εξ αρχής ως μια ανοιχτή θεωρία, ως μια θεωρία της ανεκτικότητας, που ως βασικό της αντίπαλο δεν είχε τους άλλους «-ισμούς», αλλά την ανελευθερία της σκέψης, του λόγου και της έκφρασης. Ο φιλελευθερισμός κατάλαβε πρώτος πολύ πριν οι άλλες πολιτικές και κοινωνικές θεωρίες το συνειδητοποιήσουν επαρκώς –ότι ο Άνθρωπος είναι εκ φύσεως ένα πλάσμα που δεν επιδέχεται περιορισμούς και αγκυλώσεις. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι ένα πολιτικό δόγμα αλλά μια συνολική αντίληψη για τον κόσμο, μια κοσμοθεωρία, με ισχυρά ερείσματα στην ανθρώπινη φύση. Ο φιλελευθερισμός είναι, μια πολιτική φιλοσοφία που αποποιείται τον απλό ευδαιμονιστικό ωφελιμισμό και βλέπει πίσω από τη βιτρίνα της συλλογικής ευτυχίας το κάθε άτομο ξεχωριστά.. Ο φιλελευθερισμός στον 21^ο αιώνα θα πορευτεί κυρίως ως μια φιλοσοφία των δικαιωμάτων για τους λιγότερο ευνοούμενους και τους πιο αδύνατους κοινωνικά ανθρώπους, αλλιώς δεν θα είναι φιλελευθερισμός..

Αυτή ακριβώς η υποχρεωτική στροφή στα δικαιώματα των αδυνάτων και των λιγότερο ευνοημένων, κόντρα στις συντεχνίες και τα οργανωμένα συμφέροντα δίνουν την ουσία του «Κοινωνικού Φιλελευθερισμού».

Ο «Κοινωνικός Φιλελευθερισμός» αποτελεί την βασική Ιδεολογικοπολιτική Ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να συνεχίσει την πορεία της με μόνο της γνώμονα της αρχές του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού κόντρα στο λαϊκισμό και σε κάθε –ισμό.

Αν το εγχείρημα του Σταύρου Θοδωράκη, με την ίδρυση του «Ποταμιού» κινείται σε αυτή την κατεύθυνση και βρεθεί –όπως και η Νέα Δημοκρατία-, απέναντι στο λαϊκισμό ή τον ελιτισμό, υπηρετήσει τον Άνθρωπο –στηρίζοντας τον αδύνατο- και όχι συντεχνίες ή επιχειρηματικά συμφέροντα και δεν πορευτεί απλά με όρους επικοινωνίας και lifestyle, τότε ναι, πράγματι είμαστε στην ίδια «όχθη του ποταμού».

Και είναι αυτή η «όχθη του ποταμού» που θα διαμορφώσει το σκηνικό για τη «Νέα Ελλάδα» που οραματίζεται και αγωνίζεται να κάνει πράξη ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Δημήτρης Σιάχος

Μέλος Πολιτικής Επιτροπής Ν.Δ.

siahos@teipir.gr