Έχετε περάσει τελευταία (οποιαδήποτε ώρα της ημέρας) από τη Στουρνάρη έξω από το Πολυτεχνείο; Πάνω από 150 δυστυχισμένα παιδιά εξαρτημένα από τα ναρκωτικά, τρυπιούνται μέσα στη μέση του δρόμου.. Δεν είναι το ότι δεν μπορείς να περάσεις ούτε με μηχανή από εκεί (η εξάρτηση οδηγεί κάποιες φορές αυτά τα παιδιά σε επιθετική και παραβατική συμπεριφορά καθώς η βούλησή τους ορίζεται από την άσπρη σκόνη), ούτε ότι τα μαγαζιά της Στουρνάρη -σα να μην τους έφταναν τόσοι βανδαλισμοί από τους γνωστούς-αγνώστους κάθε φορά που ταμπουρώνονται για να πολεμήσουν το.. σύστημα μέσα στο Πολυτεχνείο- βρίσκονται τώρα αντιμέτωπα με αυτή τη φρίκη, είναι ότι αυτή η εικόνα είναι ντροπή για τον Πολιτισμό μας. Η μεγαλύτερη ντροπή βέβαια είναι η στάση όλων μας, από τον απλό πολίτη μέχρι το Κράτος: Περνάμε και δεν κοιτάμε... σα να μην υπάρχουν... Όλοι κόπτονται για το Ακαδημαϊκό Άσυλο, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τους μετανάστες, σχεδόν κανείς όμως δεν μιλά για αυτό το τρομερό πρόβλημα που πλήτει τόσες ελληνικές οικογένειες... Η Πολιτεία, οι ΜΚΟ, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις πρέπει να ασχοληθούν με το πρόβλημα να βρουν λύσεις, αλλά και να πουν και σε όλους εμάς που θέλουμε να βοηθήσουμε -αλλά δεν ξέρουμε πως- τι πρέπει να κάνουμε. Δυστυχώς οι περισσότεροι βολεύονται με τις σημερινές χωματερές ανθρώπων στις γωνιές της Αθήνας... Άραγε τι λόγια συμπαράστασης μπορεί να πει κανείς στους δύστυχους γονείς αυτών των παιδιών;
