ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Οι Ηγέτες κρίνονται από τις αποφάσεις τους στις δύσκολες στιγμές.

Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται ενώπιων μιας από τις κρισιμότερες στιγμές της νεότερης ιστορίας μας.

Καλείται να πάρει τη σημαντικότερη, ίσως μέχρι σήμερα, απόφαση για λογαριασμό της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης στα χρονικά της Μεταπολίτευσης.

Οι ακροβατισμοί και οι επικίνδυνοι χειρισμοί του μέχρι σήμερα Πρωθυπουργού έχουν οδηγήσει τη χώρα σε τραγικό αδιέξοδο… με ορατό το φάσμα της χρεοκοπίας και της εξόδου μας από την Ευρωζώνη.

Δεν είναι λίγες οι φωνές στο φιλελεύθερο χώρο που μιλούν για την ανάγκη να συμμετάσχει η Νέα Δημοκρατία

σε μια διευρυμένη Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης.

Με προβλημάτισε βαθύτατα η συζήτηση που είχα πριν λίγη ώρα με έναν άνθρωπο του οποίου τη γνώμη σέβομαι πάντα. Ο συγκεκριμένος έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός νέου ανθρώπου έντονα πολιτικοποιημένου με υγιή προβληματισμό και σαφή πατριωτικά χαρακτηριστικά στον τρόπο σκέψης με καλή ταυτόχρονα γνώση της πολιτικής ιστορίας της χώρας μας.

Μου μίλησε για την αγωνία του μπροστά στον κίνδυνο να χαρακτηριστεί η Παράταξή μας ως υστερόβουλη και φυγόπονη.

Η άποψή του ήταν ότι μπροστά στον Κίνδυνο της ολικής κατάρρευσης που αντιμετωπίζει η χώρα πρέπει να συμμετάσχουμε σε μια «μεγάλη υπερκομματική» Κυβέρνηση για να δώσουμε στους εταίρους μας την εικόνα της ενότητας σε ένα πανεθνικό μέτωπο…, ακόμα κι αν χρειαστεί να «τσαλακώσουμε» την παραταξιακή μας σημαία. Μου συμπλήρωσε τέλος, ότι δεν μπορούμε να είμαστε σήμερα κάθετα αντίθετοι σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, καθώς –όποτε κι αν γίνουν εκλογές- υπάρχει πάντα η πιθανότητα μη σχηματισμού αυτοδύναμης Κυβέρνησης. Αν σήμερα εμείς αρνηθούμε κάθε συνεργασία, νομιμοποιούμε τον οποιοδήποτε να κάνει το ίδιο στο μέλλον.

Μετά από έντονο προβληματισμό μελέτησα προσεκτικότερα τη στάση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη ο Αντώνης Σαμαράς κάνει αυτό που πρέπει για την Πατρίδα, το Θεσμό της Δημοκρατίας και τέλος για τη μεγάλη Παράταξη την οποία έχει τη μεγάλη ευθύνη να εκπροσωπεί.

Πήρε σαφή θέση για την τελευταία δανειακή σύμβαση, χαρακτηρίζοντάς τη «αναπόφευκτη» και  –όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα – είναι ανάγκη να ψηφιστεί.

Η διατύπωση της συγκεκριμένης θέσης «πάγωσε» τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Είχε όμως υποχρέωση να πάρει τη θέση αυτή καθώς ως Αρχηγός της μεγάλης Φιλελεύθερης Παράταξης οφείλει να εκφράζεται «Εθνικά» ακόμα κι χρειαστεί να «τσαλακώσει» την παραταξιακή σημαία.

Είναι σημειώνω άλλο πράγμα η υπογραφή της δανειακής σύμβασης και άλλο η αποδοχή του όποιου συνοδευτικού κειμένου.

Δανειακή σύμβαση δεν σημαίνει αποδοχή του Μνημονίου. Ο κος Σαμαράς με τη στάση του μας έβγαλε από το αδιέξοδο και το διχασμό που θα οδηγούσε η διεξαγωγή του εκβιαστικού δημοψηφίσματος.. Ο κος Παπανδρέου κάνοντας επίδειξη πολιτικού αμοραλισμού «κράτησε» ότι ήθελε από τις θέσεις του Προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης

Η δανειακή σύμβαση προβλέπει συγκεκριμένες υποχρεώσεις της χώρας ως προς τους δημοσιονομικούς της στόχους.

Είναι σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία δεν διαφώνησε ως προς τους στόχους, διαφώνησε όμως με την πολιτική που έχει επιλεγεί για την επίτευξή τους.

Έχει παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη διαφορετική αντιπρόταση για την επιστροφή της χώρας σε ρυθμό ανάπτυξης (Ζάππειο Ι, Ζάππειο ΙΙ), με μείωση των φορολογικών συντελεστών –η πληρότητα και η ρεαλιστικότητα της πρότασής της θα κριθεί στην πράξη όταν έρθει η σειρά της να κυβερνήσει-.

Έχει καταστήσει σαφές ότι άλλο δανειακή σύμβαση και άλλο μνημόνιο.

Η χώρα οφείλει να επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο.

Το θέμα του μνημονίου είναι μείζονος σημασίας Εθνικό θέμα.

Ποιος έχει την εξουσιοδότηση να διαπραγματευτεί ζητήματα τέτοιας εθνικής σημασίας;

Από ποιον θα έχει νομιμοποίηση ο κος Σαμαράς να συμμετάσχει –είτε ο ίδιος, είτε το Κόμμα του- σε μια Κυβέρνηση Συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ;

Το Σύνταγμά μας προβλέπει Εθνικές Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια.

Πριν από δύο χρόνια ο Ελληνικός Λαός έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στη σημερινή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με ευρεία μάλιστα πλειοψηφία.

Δύο χρόνια μετά, είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός κυβερνούν με επιλογές που έρχονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, κάτι που γίνεται αντιληπτό εύκολα αν δει κανείς τη λαϊκή αγανάκτηση η οποία πλέον εκφράζεται μαζικά και με κάθε ευκαιρία.

Ο ελληνικός Λαός είναι αγανακτισμένος με την δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, αλλά και εξοργισμένος καθώς νοιώθει ότι η σημερινή Κυβέρνηση του υπέκλεψε με ψεύδη την ψήφο του.

Πώς όμως ανατρέπεται αυτή η κατάσταση;

Όσο η Κυβέρνηση παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, το Σύνταγμά μας δεν προβλέπει άλλη διέξοδο.

Πιθανή παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, πέρα από το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει, θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω αστάθεια.

Ο μόνος που μπορεί να σταματήσει την σημερινή στρέβλωση της λαϊκής εντολής, είναι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κυβερνώντος Κόμματος.

Κάτι που όμως δεν τόλμησε να κάνει εχθές το βράδυ…

Η Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Πρωθυπουργό, αποδεχόμενη την «υπόσχεσή» του ότι θα προσπαθήσει να έρθει σε συνεννόηση με όλες τις πολιτικές δυνάμεις για τη συγκρότηση μιας Υπερκομματικής Εθνικής Κυβέρνησης…

Επιχείρησε δηλαδή να διορθώσει τη στρέβλωση της λαϊκής εντολής με μια μεγαλύτερη στρέβλωση…

Οποιαδήποτε Κυβέρνηση προκύψει μετά από διαβουλεύσεις που θα γίνουν πίσω από κλειστές πόρτες θα είναι ο ορισμός της «στρέβλωσης» και δεν θα έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση.

Πώς μπορεί να αποκατασταθεί η Δημοκρατία;

Μόνο οι Εκλογές μπορούν να αποκαταστήσουν τη Δημοκρατική λειτουργία του Πολιτεύματος, να εκτονώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση και κυρίως να ενισχύσουν την όποια Κυβέρνηση προκύψει στις διαπραγματεύσεις της με τους εταίρους μας και τους παράγοντες της τρόικας και του ΔΝΤ.

Αυτή τη στιγμή ο λαός αισθάνεται ότι τη στιγμή που ο ίδιος στενάζει κάτω από τα δυσβάστακτα μέτρα, την ακρίβεια, την ανεργία και την ανασφάλεια, οι πολιτικοί -που αυτός επέλεξε να τον εκπροσωπούν- αρνούνται να δουν τι γίνεται στην πραγματικότητα, παραμένουν γαντζωμένοι στις θέσεις τους και παζαρεύουν πίσω από κλειστές πόρτες –με την καθοδήγηση των «Εθνικών μας Εργολάβων» και καναλαρχών- το μοίρασμα της πίτας της εξουσίας μιας χώρας που παραπαίει –ως αποτέλεσμα των δικών τους πολιτικών-.

Ο λαός, ανεξάρτητα από ποιον πολιτικό χώρο προέρχεται ο καθένας, θα βρεθεί απέναντι σε οποιοδήποτε «μόρφωμα» φτιαχτεί με αυτόν τον τρόπο και θα αντιδράσει βίαια. Η λαϊκή εξέγερση θα είναι η απάντηση στη στρέβλωση. Κανείς άλλωστε δεν πιστεύει ότι ο «επικίνδυνος» για τη χώρα κος Παπανδρέου λειτούργησε μέχρι σήμερα μόνος του. Αποκαλύφθηκε δυστυχώς η σχέση του με την Αμερικανική Πρεσβεία, πολύ πριν τις Εκλογές του 2009, αποκαλύφθηκε με ποιούς όρους έγινε η προσφυγή μας στο Μηχανισμό Στήριξης και ποιοί κέρδισαν από αυτό, όπως και ποιοί κέρδισαν από την πτώση της ισοτιμία του ευρώ και την ανασφάλεια που επικράτησε στην Ευρωζώνη ως αποτέλεσμα των επικίνδυνων χειρισμών του Πρωθυπουργού. Ο χαρακτηρισμός «προδοσία» υπάρχει στα χείλη όλων είτε έχει βάση είτε όχι. Οποιαδήποτε Κυβέρνηση προέρχεται από διαβούλευση με τον κο Παπανδρέου θα χαρακτηριστεί ως «ύποπτη» ως προς το σκοπό και τους στόχους της.

Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης οφείλει να μείνει αταλάντευτος στη θέση που διατύπωσε στις 2 Νοεμβρίου:

«Άμεση Κυβέρνηση Εκτάκτου Ανάγκης με στόχο το κλείσιμο των άμεσων βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων της χώρας και στη συνέχεια Εθνικές Εκλογές».

Οι εκλογές είτε θα αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση τη Νέα Δημοκρατία –οπότε το βάρος της ευθύνης του κου Σαμαρά θα είναι μεγάλο για να αποδείξει ότι έχει πράγματι ρεαλιστική και εφαρμόσιμη εναλλακτική πρόταση-, είτε θα υποχρεώσουν τα Κόμματα σε συνεννόηση για το σχηματισμό Κυβέρνησης «συνεργασίας» -κάτι που θα είναι υποχρεωμένα να πράξουν τότε με βάση τη λαϊκή εντολή-.

Μονόδρομος για τη χώρα είναι πλέον οι Εκλογές για αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας.